Kiedy pod koniec lat sześćdziesiątych Pedro Almodóvar opuścił rodzinny dom na prowincji i przybył do Madrytu, podskórnie dało się już wyczuć schyłek wieloletniej dyktatury Francisca Franco. Śmierć generała w roku 1975 stała się symbolicznym przyczynkiem dla transformacji ustrojowej w Hiszpanii. Dla przedstawicieli młodego pokolenia, dorastających w czasie głębokiego frankizmu, była zaś niejako przyzwoleniem na stopniowe wychodzenie z cienia. I tak sztuka, muzyka, moda i film w stolicy zostały z czasem opanowane przez undergroundowych młodych twórców, których hasłami stały się wolność, witalność i wyobraźnia. W epicentrum kontrkulturowego boomu przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych znalazł się Pedro Almodóvar, który ze swoimi zainteresowaniami, temperamentem i sposobem bycia trafił w odpowiednie dla siebie miejsce i czas. Odnalazł środowiskowe wsparcie dla realizacji twórczych pragnień skrywanych od najmłodszych lat – wykreowania rzeczywistości opozycyjnej wobec tej, w której przyszło mu żyć: świata wyzwolonego, elektryzującego, bezkompromisowego i pozbawionego tabu. Z takiej potrzeby narodziło się kultowe kino Almodóvara, które bardzo szybko z undergroundu trafiło na czerwony dywan, przynosząc mu prestiżowe nagrody na międzynarodowych festiwalach, m.in. w Cannes, Wenecji i czyniąc go laureatem Oscara i Złotego Globa. Kino, które do dziś traktowane jest jako wyjątkowe filmowe uniwersum kobiecości – zdominowane przez sylwetki barwnych ptaków: matek, córek i kochanek, zakonnic, prostytutek i artystek, którym reżyser składa hołd od niemal pól wieku.

Zapraszamy na projekcję trzech szczególnych filmów, z których dwa nie doczekały się polskiej dystrybucji. To unikalna okazja, by na wielkim ekranie zobaczyć jeden z pierwszych pełnometrażowych  tytułów Almodóvara, „Pepi, Luci Bom i inne dziewczyny z dzielnicy” (1980). To również szansa, by w sali kinowej wsłuchać się w los „Kobiet na skraju załamania nerwowego”(1988) oraz dowiedzieć się „Wszystkiego o mojej matce” (1999).

Opracowanie - dr Dominika Zielińska