14 kwietnia 2025 roku Zastępczynią Dyrektora ds. zbiorów analogowych i infrastruktury Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego została dr Monika Supruniuk. Zastępczyni Dyrektora wybrana została w otwartym konkursie.
Dr Monika Supruniuk jest absolwentką Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2023 roku uzyskała na tej uczelni tytuł doktory sztuki w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki. Dr Monika Supruniuk posiada piętnastoletnie doświadczenie w obszarze ochrony i konserwacji zbiorów archiwalnych, ze szczególnym uwzględnieniem materiałów audiowizualnych, fotograficznych i papierowych. Specjalizuje się w opracowywaniu strategii zachowania fotografii, filmów i mediów cyfrowych. Posiada doświadczenie w zarządzaniu zespołami, projektami badawczymi i konserwatorskimi oraz planowaniu rozwoju infrastruktury.
Współpracowała z najważniejszymi instytucjami kultury i organizacjami pozarządowymi jako konserwatorka i doradczyni w zakresie ochrony zbiorów. Były to m.in. Fundacja Archeologia Fotografii, Muzeum Warszawy, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Muzeum Kinematografii, Narodowe Archiwum Cyfrowe, Muzeum Powstania Warszawskiego, Centrum Archiwistyki Społecznej, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Fundacja Sztuki Polskiej ING i wiele innych.
Jak napisała w liście motywacyjnym:
Moim głównym celem na tym stanowisku będzie koordynacja budowy magazynów dla zbiorów FINA w sposób przyjazny dla środowiska i odpowiadający przyszłym potrzebom instytucji. Od ponad piętnastu lat pracuję z obiektami kultury, traktując je jako złożone byty wymagające uważności, troski i zrozumienia ich zmieniającego się kontekstu. Zbiory postrzegam jako żywą materię – wrażliwą na czas, relacje i otwartą na różnorodne odczytania. Infrastruktura to dla mnie nie tylko fizyczna przestrzeń, ale system wspierający pamięć instytucjonalną, obieg wiedzy, bezpieczeństwo i rozwój. (…) W swojej praktyce staram się kłaść nacisk na wpływ decyzji instytucjonalnych na środowisko. Wierzę, że troska o zbiory powinna iść w parze z odpowiedzialnością ekologiczną – zarówno na poziomie codziennych decyzji, jak i strategicznego planowania. Bliskie mi jest podejście, w którym infrastruktura traktowana jest jak ekosystem – projektowany z myślą o ponownym wykorzystaniu zasobów, oszczędności energetycznej i odpowiedzialności wobec środowiska, które nas otacza.
