„Instrumenty bijącego serca”, reż. Ema Ryan Yamazaki, 23 min, 2024, USA, Japonia
Japoński system edukacji od lat jest obiektem fascynacji dla edukatorów i edukatorek z reszty świata. W filmie widzimy mechanizm jego działania na przykładzie orkiestry dzieci z drugiej klasy szkoły podstawowej, które mają wspólnie zagrać koncert powitalny dla pierwszoklasistów. Ich opiekunowie chcą, żeby stali się tytułowymi „instrumentami jednego, bijącego serca”. Z jednej strony ich wspólne przygotowania są pełne troski i wzajemnego szacunku, z drugiej strony wymaga się od bardzo młodych dzieci wytrwałości, skupienia i dyscypliny. Utwór, który wykonają, musi brzmieć perfekcyjnie. Decyzja, czy na ekranie można dostrzec fabrykę posłusznych, pracowitych jednostek, czy raczej miejsce rozwoju dojrzałych, stabilnych emocjonalnie ludzi, którzy wiedzą, jak działać w harmonii z innymi; zależy od punktu widzenia oglądającego. A może jedno i drugie jest prawdą i wcale te dwie wizje się nie wykluczają?
„Homunculus”, reż. Bonheur Supreme, 18 min, 2024, Francja
Twórca „Homunculusa”, korzystając z animacji stworzonej w grze komputerowej, pokazuje życie geja-migranta z Bliskiego Wschodu we Francji. Odczytuje wiadomości, jakie otrzymywał od mężczyzn w aplikacji randkowej Grindr, gdzie posługiwał się nickiem Bonheur Supreme. Szybko odkrył, że w oczach białych mężczyzn jest postrzegany przez rasistowską kategorię „Araba” – silnego i pięknego kochanka, którego można sprowadzić wyłącznie do roli obiektu seksualnego, a spotkanie z nim będzie stanowiło realizację kolejnej fantazji. Nikomu nie zależy na prawdziwym poznaniu Bonheur Supreme, wszyscy są zainteresowani wyłącznie wielkością jego przyrodzenia, co w ironiczny i zabawny sposób komentuje reżyser. Na swojej drodze spotyka jednak także innym migrantów, którzy nie podchodzą do niego w tak fetyszyzujący sposób. Dokąd zaprowadzi go ta wyprawa? Jedno jest pewne – nie będzie ona łatwa nie tylko z emocjonalnego punktu widzenia. Cały czas zagraża mu niebezpieczny przeciwnik, jakim jest francuska policja, której celem stają się migranci i geje.
„Dzieci Kiwu”, reż. Néstor López, Carlos Valle, 29 min, 2024, Hiszpania
Noc, niebezpieczna okolica w regionie wokół jeziora Kiwu w Demokratycznej Republice Konga. Trwają gorączkowe poszukiwania kobiety, która została porwana i zgwałcona. Jak setki przed nią, trafi do kliniki Panzi. Tam opieką zostają otoczone kobiety i dziewczynki, którym udało się przeżyć brutalne gwałty, stanowiące część mechanizmu walki o władzę w jednym z najniebezpieczniej miejsc na świecie. Co musi się stać, żeby położyć kres tej spirali przemocy? Jak podnieść się po tak potężnej traumie? Porażające i niezwykle ważne świadectwa bohaterek zostają przedstawione w filmie w pełen empatii sposób i towarzyszą im subtelne, wspaniale zrealizowane zdjęcia.
„Nieznane życie kwiatów”, reż. Jakub Wenda, 20 min, 2025, Polska
Siedemnastoletnia Kamila wkrótce opuści ośrodek wychowawczy. Jako liderka grupy stanowi dla młodszych dziewczyn niemal figurę matki. Od teraz będą musiały radzić sobie same i znaleźć nadzieję w miejscu, w którym żyją.
