„Blaszany bębenek: wersja reżyserska”, reż. Volker Schlöndorff, 162 min, 1979, RFN, Polska, Jugosławia

Powrót Volkera Schlöndorffa do swojej najsłynniejszej adaptacji to odważniejsze, bardziej nieprzejednane spojrzenie na groteskową podróż przez niemiecką historię XX wieku, widzianą oczami kilkuletniego Oskara Matzeratha. Chłopak, który w proteście przeciwko dorosłości postanawia przestać rosnąć, staje się ironicznym narratorem, outsiderem i tragicznym świadkiem moralnego rozkładu epoki pełnej hipokryzji i zepsucia.

W wersji reżyserskiej Schlöndorff wydobywa z powieści Güntera Grassa jeszcze więcej politycznej goryczy i surrealistycznych obrazów, łącząc realizm magiczny z brutalnym naturalizmem. Z niebywałą precyzją obnaża fałsz cywilizacji, ukazując świat dorosłych jako przestrzeń moralnego upadku. Po latach „Blaszany bębenek", pełen niepokojących metafor i zapadających w pamięć obrazów, wciąż nie tylko szokuje, ale i zachwyca. Pozostaje filmem, który zmusza do głębokiej refleksji nad powtarzalnością historii, ludzką naturą i tym, czym dla człowieka jest bunt.

Volker Schlöndorff (ur. 1939) to jedna z kluczowych postaci Nowego Kina Niemieckiego, reżyser, który z odwagą i precyzją mierzy się z historią i współczesnością. Międzynarodowe uznanie przyniósł mu „Blaszany bębenek" (1979), nagrodzony Złotą Palmą i Oscarem, będący odważnym rozliczeniem z niemiecką przeszłością. W filmach takich jak „Utracona cześć Katarzyny Blum" (1975) reżyser bada napięcie między jednostką a opresyjnym systemem. Schlöndorff mistrzowsko łączy literacką wrażliwość z filmową ekspresją, tworząc zaangażowane, uniwersalne dzieła, które na stałe wpisały się do historii kina europejskiego.