„Tańcz, dziewczyno, tańcz”, reż. Dorothy Arzner, 90 min, 1940, USA

Tancerki kabaretowe Judy i Bubbles ruszają na podbój Nowego Jorku. Judy, klasyczna balerina, bezskutecznie szuka angażu w teatrze. Z kolei charakteryzująca się komediowym temperamentem Bubbles wyrasta na królową burleski i znajduje dla przyjaciółki zatrudnienie w roli asystentki. Show staje się coraz bardziej popularny na Broadwayu, ale Judy, będąc obiektem kpin męskiej publiczności, czuje się nieswojo.

Scenariusz napisała Vicki Baum, austriacka pisarka współpracująca z Hollywood. Dorothy Arzner była pierwszą reżyserką, która spektakularnie zerwała z konwencją przyjemności wzrokowej w kinie, zgodnie z którą kobieta jest jedynie obiektem spojrzenia. Nie tylko oddała spojrzenie głównej bohaterce, ale też głos kobiecie wśród publiczności, sekretarce impresario. Jakość filmu i taniec jako jego centralny motyw pozwalają widzieć w nim najbardziej osobisty i najodważniejszy film Arzner. Z biegiem lat zajął on kluczowe miejsce nie tylko w jej dorobku, ale też w annałach krytyki feministycznej, która uznała moment odwrócenia spojrzenia jako kamień milowy w historii kina kobiet. 

Monika Talarczyk

Retrospektywa Dorothy Arzner

Więcej o retrospektywie Dorothy Arzner w tekście Moniki Talarczyk na stronie festiwalu.